Случайный отрывок из текста: Райнер Мария Рильке. Об Искусстве. Interieurs
... КОГДА мои девушки бродят туда-сюда, их души медлительно покачиваются, как челны, привязанные к ненадежному причалу. — Ибо души их — гондолы из золота, полные нетерпенья. Они увешаны старыми мягкими шелками так плотно, что внутри вечно царит сумрак. Девушки любят эту благоухающую мглу с ее прекрасными неисчерпаемыми возможностями. В них-то они и живут. Редко, лишь когда зашевелятся края завесы, их ранит тонкий луч. И тогда на миг их поражает угол комнаты или сад, на который сошел уже вечер. И они немного пугаются того, что есть комната, и сад, и вечер. И они втягивают страх перед этим множеством вещей в шелковую мглу своих жизней и складывают перед ним ладони. Это и есть их молитвы... ...  Полный текст

Эту сказку можно посмотреть на 2-х языках одновременно Выберите языки: Русский Английский Белорусский Украинский Французский Испанский и Русский Английский Белорусский Украинский Французский Испанский		Оцените эту сказку: 5 - Очень хорошо 4 - Хорошо 3 - Нейтрально 2 - Плохо 1 - Очень плохо Всего оценок: 2, средняя: 3.0 (от 1 до 5)

Цыравальная іголка

Жыла-была цыравальная іголка; яна лічыла сябе такой тонкай, што ўявіла, быццам яна швейная іголка.

— Глядзіце, глядзіце, што вы трымаеце! — сказала яна пальцам, калі яны вымалі яе. — Не выпусціце мяне! Упаду на падлогу — чаго добрага, згублюся: я занадта тонкая!

— Быццам бы! — адказалі пальцы і моцна схапілі яе за талію.

— Вось бачыце, я іду з цэлай світай! — сказала цыравальная іголка і пацягнула за сабою доўгую нітку, толькі без вузельчыка.

Пальцы ўторкнулі іголку проста ў кухарчыну пантофлю, — скура на пантофлі трэснула, і трэба было зашыць дзірку.

— Фу, якая чорная работа! — сказала цыравальная іголка, — я не вытрымаю! Я зламлюся!

І сапраўды зламалася.

— Ну вось, я ж казала, — прамовіла яна, — я занадта тонкая!

«Цяпер яна ні на што не годная», — падумалі пальцы, але ім ўсё-такі давялося моцна трымаць яе: кухарка накапала на зламаны канец іголкі сургуч і потым закалола ёй хустку.

— Вось цяпер я — брошка! — сказала цыравальная іголка. — Я ведала, што буду карыстацца павагай: у кім ёсць толк, з таго заўсёды выйдзе нешта вартае.

І яна засмяялася сама сабе, — бо ніхто ж не бачыў, каб цыравальныя іголкі смяяліся ўголас, — яна сядзела ў хустцы, нібы ў карэце і аглядалася па баках.

— Дазвольце спытацца, вы з золата? — звярнулася яна да суседкі-шпількі. — Вы вельмі сімпатычная, і ў вас уласная галоўка... Толькі маленькая! Пастарайцеся яе адгадаваць, — не кожнаму ж дастаецца сургучная галоўка!

Пры гэтым цыравальная іголка так фанабэрыста выпрасталася, што вылецела з хусткі проста ў ракавіну, куды кухарка якраз вылівала памыі.

— Выпраўляюся ў плаванне! — сказала цыравальная іголка. — Толькі б не згубіцца!

Але яна згубілася.

— Я занадта тонкая, я не створана для гэтага свету! — сказала яна, лежачы ў вулічнай канаве. — Але я ведаю сабе кошт, а гэта заўсёды прыемна.

І цыравальная іголка цягнулася ў струнку, не трацячы добрага настрою.

Над ёю праплывала ўсялякая ўсялячына: трэскі, саломінкі, кавалкі газетнай паперы...

— Бач, як плывуць! — казала цыравальная іголка. — Яны і ў розум не возьмуць тое, хто хаваецца тут пад імі. — Гэта я тут хаваюся! Я тут сяджу! Вунь плыве трэска: у яе толькі і думак, што аб трэсках. Ну, трэскай яна век і застанецца! Вось саломінку нясе... А круціцца, круціцца як! Не задзірай так носу! Глядзі, каб не наскочыць на камень! А вунь газетны абрывак плыве. Даўно ўжо забыцца паспелі, што на ім надрукавана, а ён бач як разгарнуўся!.. Я ляжу ціха, смірна. Я ведаю сабе кошт, і гэтага ў мяне не адбяруць!

Аднойчы каля яе нешта заблішчэла, і цыравальная іголка ўявіла, што гэта брыльянт. Гэта быў бутэлечны асколак, але ён зіхацеў, і цыравальная іголка загаварыла з ім. Яна назвала сябе брошкай і спыталася ў яго:

— Вы, мусібыць, брыльянт?

— Так, нешта накшталт гэтага.

І абое думалі адно пра другое і пра саміх сябе, што яны сапраўднай каштоўнасці, і гутарылі між сабой аб недасведчанасці і фанабэрыстасці свету.

— Так, я жыла ў каробцы ў адной дзяўчыны, — распавядала цыравальная іголка. — Дзяўчына гэтая была кухаркай. У яе на кожнай руцэ было па пяць пальцаў. І вы ўявіць сабе не можаце, да чаго даходзіла іх напышлівасць! А занятак жа ў іх быў толькі адзін — вымаць мяне і класці назад у каробку!

— А яны блішчэлі? — спытаўся бутэлечны асколак.

— Блішчэлі? — адказала цыравальная іголка. — Не, бляску ў іх не было, затое колькі гонару!.. Іх было пяць братоў, усе — уроджаныя «пальцы»; яны заўсёды стаялі ў рад, хоць і былі рознай велічыні. Крайні — Таўстун, — між іншым, адстояў ад іншых, ён быў тоўсты карантыш, і спіна ў яго гнулася толькі ў адным месцы, таму ён мог кланяцца толькі раз; затое ён казаў, што калі яго адсякуць, дык чалавек не прыдатны болей для вайсковай службы. Другі — Ласунок — тыцкаў свой нос усюды: і ў салодкае і ў кіслае, тыцкаў і ў сонца і ў месяц; ён жа націскаў на пяро, калі трэба было пісаць. Наступны — Цыбаты — глядзеў на ўсіх звысоку. Чацверты — Залатаперст — насіў вакол поясу залаты пярсцёнак. І, нарэшце, самы маленькі — Пер-музыка нічога не рабіў і вельмі гэтым ганарыўся. Так, яны толькі і ведалі, што выхваляцца, і вось — я кінулася ў ракавіну.

— А цяпер мы сядзім ды блішчам! — сказаў бутэлечны асколак.

У гэты час вады ў канаве прыбыло, і яна хлынула цераз край і знесла з сабой асколак.

— Ён прасунуўся! — уздыхнула цыравальная іголка. — А я засталася ляжаць! Я занадта тонкая, занадта далікатная, але я ганаруся гэтым, і гэта высакародны гонар!

Яна ляжала, выцягнуўшыся ў струнку, і перадумала шмат думак.

— Я проста гатовая думаць, што нарадзілася ад сонечнага промня, — такая я тонкая! Праўда, здаецца, быццам сонца шукае мяне пад вадой! Ах, я такая тонкая, што нават бацька мой сонца не можа мяне знайсці! Не абламалася б тады маё вочка (Ігольнае вушка па-дацку называецца ігольным вочкам.), я б, здаецца, заплакала! Хаця, не, плакаць непрыстойна!

Аднойчы прыйшлі вулічныя хлапчукі і пачалі корпацца ў канаўцы, вышукваючы старыя цвікі, манеткі ды іншыя скарбы. Перапэцкаліся яны страшэнна, але гэта прыносіла ім задавальненне!

— Ай! — закрычаў раптам адзін з іх; ён накалоўся аб цыравальную іголку. — Глядзі, якая штуковіна!

— Я не штуковіна, а паненка! — заявіла цыравальная іголка, але яе ніхто не пачуў. Сургуч з яе сышоў, і яна ўся пачарнела, але ў чорным заўсёды выглядаеш больш стрункай, і іголка ўяўляла, што стала яшчэ танчэй за ранейшае.

— Вунь плыве яечная шкарлупіна! — закрычалі хлапчукі, узялі цыравальную іголку ды ўваткнулі ў шкарлупіну.

— Чорнае на белым фоне вельмі прыгожа! — сказала цыравальная іголка. — Цяпер мяне добра відаць! Толькі б не захварэць на марскую хваробу, гэтага я не вытрымаю: я такая далікатная!

Але яна не захварэла на марскую хваробу — вытрымала.

— Супроць марской хваробы добра мець стальны страўнік, і заўсёды трэба памятаць, што ты не тое што звычайныя смяротныя! Цяпер я зусім ачуняла. Чым ты больш высакародны, тым больш можаш перанесці!

— Крэк! — сказала яечная шкарлупіна: яе пераехалі ламавыя калёсы.

— Вух, як цісне! — заенчыла цыравальная іголка. — Зараз мяне званітуе! Не вытрымаю! Зламлюся!

Але яна вытрымала, хаця яе і пераехалі ламавыя калёсы; яна ляжала на бруку, выцягнуўшыся ва ўсю даўжыню, — ну і няхай сабе ляжыць!

Оцените эту сказку: 5 - Очень хорошо 4 - Хорошо 3 - Нейтрально 2 - Плохо 1 - Очень плохо
Всего оценок: 2, средняя: 3.0 (от 1 до 5)