Случайный отрывок из текста: Фарид ад-дин Аттар. Рассказы о святых. Хазрат Ибрахим бен Адхам
... Ибрахим рассказывал: «Как-то раз во сне я увидел архангела Гавриила. В руках у него была книга. Я спросил его, о чем она. Он ответил, что записывает в нее имена друзей Бога. Я спросил: «А ты не запишешь и мое имя?» Он заметил: «Ибрахим, ты не Его друг». Я ответил: «Правда, но, по крайней мере, я друг его друзей». Гавриил немного помолчал, а затем произнес: «Я получил наказ Бога записать твое имя первым в списке, потому что на духовном пути надежда рождается из безнадежности». ...  Полный текст

Эту сказку можно посмотреть на 2-х языках одновременно Выберите языки: Русский Английский Белорусский и Русский Английский Белорусский		Оцените эту сказку: 5 - Очень хорошо 4 - Хорошо 3 - Нейтрально 2 - Плохо 1 - Очень плохо Всего оценок: 1, средняя: 5.0 (от 1 до 5)

«Ёсць жа розніца!»

Быў май месяц; паветра было яшчэ досыць халоднае, але ўсё ў прыродзе — і кустоўе, і дрэвы, і палі, і лугі — паказвала, што бярэ сваё вясна. Лугі стракацелі кветкамі; пачыналі цвісці, красаваць кветкі і на жывой загародзе, а непадалёку пышнела ўвасабленне самой вясны — маленькая яблынька нібы ў вэлюме. Асабліва прыгожая была на ёй адна галіна, маладзенькая, свежанькая, уся ўсыпаная пяшчотнымі ружовымі бутонамі, што яшчэ не як след разгарнуліся. Яна сама ведала, якая яна прыгожая; усведамленне красы было ў яе ў соку. Галіна пагэтаму зусім не здзівілася, калі брычка, што кацілася па дарозе, запынілася насупраць яблыні і маладая графіня сказала, што паглядней гэтай галінкі цяжка што-небудзь знайсці, што яна жывое ўвасабленне юнай красуні вясны. Галінку адламалі, графіня ўзяла яе сваімі далікатнымі пальчыкамі і беражліва павезла дадому, засцерагаючы ад сонца шоўкавым парасонікам. Прыехалі ў палац, галінку панеслі па высокіх, шыкоўных пакоях. На адчыненых вокнах калыхаліся белыя фіранкі, у бліскучых, празрыстых вазах стаялі букеты цудоўных кветак. У адну з ваз, быццам вылепленую з бялюткага снегу, паставілі і яблыневую галінку, абкружыўшы яе свежымі светла-зялёнымі букавымі галінкамі. Цуд, як прыгожа было!

Галінка заганарылася, і што ж? Гэта было зусім зразумела!

Праз пакой праходзіла шмат люду; кожны наведнік мог сказаць сваё слова толькі ў той меры, у якой за ім самім прызнавалі яго вартасць. І вось некаторыя не гаварылі зусім нічога, некаторыя ж залішне шмат; галінка здагадалася, што і паміж людзьмі, як між раслінамі, ёсць розніца.

«Адны бываюць для прыгажосці, іншыя толькі для карысці, а без таго-сяго і зусім можна абысціся», — думала яна.

Яе паставілі якраз насупраць адчыненага акна, адкуль ёй былі відаць увесь сад і поле, дык яна ўдосталь магла наглядзецца на розныя кветкі і расліны і падумаць пра розніцу паміж імі; там іх было шмат усялякіх — і пышных, і простых, нават зусім сціпленькіх.

— Бедныя адрынутыя раслінкі! — сказала галіна. — Вялікая на самай справе розніца паміж імі. Якімі нешчаслівымі яны павінны сябе адчуваць, калі толькі яны ўвогуле здольныя адчуваць, побач са мной і з такімі, як я! Канечне, вялікая розніца паміж намі! Ды так і павінна быць, бо іначай усе былі б роўныя!

І галінка пазірала на палявыя кветкі з нейкім спачуваннем; асабліва вартым жалю здаваўся ёй адзін від кветак, якіх было мноства па ўсім полі і нават уздоўж канаў. Ніхто не збіраў іх у букеты, — яны былі вельмі ж простыя, звычайныя; іх можна было знайсці нават паміж камянёў на бруку, яны ўзыходзілі ўсюды, як самае непатрэбнае пустазелле. І імя ж у іх было брыдкое: чортавы падойнікі.*

* Чортавы падойнікі — дацкая назва дзьмухаўцоў.

— Бедная няшчасная расліна! — сказала галіна. — Ты не вінаватая, што належыш да такога гатунку і што ў цябе такое брыдкое, нядобрае імя! Але і паміж раслінамі, як між людзьмі, павінна быць розніца.

— Розніца! — адгукнуўся сонечны прамень і пацалаваў пышную галінку, але пацалаваў і жоўтыя чортавы падойнікі, што раслі ў полі; іншыя браты яго — сонечныя промні таксама цалавалі бедныя кветачкі нароўні з самымі шыкоўнымі...

Сонечны прамень, прамень святла, разумеў усё лепей.

— Якая ты невідушчая, сляпая! — сказаў ён галінцы. — Якую адрынутую расліну ты гэтак шкадуеш?

— Чортавы падойнікі! — сказала галіна. — Ніколі з іх не робяць букетаў, іх топчуць нагамі — вельмі ж іх шмат! Семя іхняе лётае над дарогаю, як пастрыжаная воўна, і ліпне да апраткі падарожных. Пустазелле, і больш нічога! Але камусьці трэба быць і пустазеллем! Ах, я так удзячна свайму лёсу, што не з таго роду!

На поле выбег вялікі гурт дзяцей. Самага малога прынеслі на руках і пасадзілі на траву сярод жоўтых кветак. Малое весела смяялася, гарэзавала, біла па траве ножкамі, кулялася, рвала жоўтыя кветкі і нават цалавала іх у шчырым парыве дзіцячай душы. Старэйшая малеча абрывала кветкі, а пустыя знутры сцяблінкі згіналі і закладвалі адзін іхні кончык у іншы, пасля рабілі з такіх асобных колцаў доўгія ланцужкі і ўпрыгожвалі імі шыю, плечы, грудзіну і галаву. І гэта быў проста цуд! Самыя старэйшыя з дзяцей асцярожна зрывалі расліны, што адцвілі і былі ўвянчаныя пёркавымі каронамі, падносілі гэтыя паветраныя, нібы шарсцяныя, галоўкі, што былі па-свойму прыродным цудам, да рота і намагаліся здьмуць за адзін раз увесь пушок. Каму гэта ўдасца, той будзе мець новую апратку яшчэ да Новага года, — так сказала бабуля.

Адрынутая кветка была ў гэтым выпадку сапраўдным прарокам.

— Бачыш? — запытаў сонечны прамень. — Бачыш яго красу, ягонае вялікае значэнне?

— Толькі для дзяцей! — адказала галіна.

Прыплялася на поле і старая бабуля і пачала выкопваць тупым зломкам нажа карэнні жоўтых кветак. Некаторае карэнне яна збіралася спажыць на каву, іншае — прадаць у аптэку на лякарства.

— Краса ўсё ж куды вышэй! — сказала галіна. — Толькі выбраныя трапяць у свет прыгожага! Ёсць жа розніца і паміж раслінамі, як між людзьмі!

Сонечны прамень пачаў гаварыць пра бязмежную любоў да ўсяго жывога: усё, каму падорана жыццё, мае штосьці сваё ва ўсім — і ў сваім часе, і ў вечнасці.

— Ну, гэта толькі вы так лічыце! — сказала галіна.

У пакой зайшлі людзі; паміж імі была і маладая графіня, якая паставіла галінку ў празрыстую прыгожую вазу, скрозь якую свяціла сонца. Графіня нясла кветку, — што ж яшчэ? — а яна, кветка, была загорнутая буйным зялёным лісцем, лежучы ў ім, быццам у футарале, абароненая нават ад самага невялічкага подыху ветру. І нясла яе графіня так беражліва, як не несла нават пяшчотную яблыневую галінку. Асцярожна адагнула яна зялёнае лісце, і з-за яго вызірнула паветраная карона адрынутай жоўтай кветкі. Яе графіня так асцярожна сарвала і гэтак беражліва нясла, каб вецер не здьмуў ніводную тоненькую пярынку з яе паветранай галоўкі. Яна данесла яе цэлай і непачапанай і не магла нацешыцца прыгажосцю, празрыстасцю, усёй своеасаблівай пабудовай гэтай цудоўнай кветкі, уся вабнасць якой — да першага подыху ветру.

— Зірніце ж, што за цуд!.. — сказала графіня. — Я намалюю яго разам з яблыневай галінкаю. Усе любуюцца ёю, але па волі божай і гэтая бедная кветачка надзеленая не меншай красою. Якія не розныя яны, усё ж кветкі — дзеці аднаго свету прыгожага!

И солнечный луч поцеловал бедный цветочек, а потом поцеловал цветущую ветку, и лепестки ее как будто слегка покраснели.

Оцените эту сказку: 5 - Очень хорошо 4 - Хорошо 3 - Нейтрально 2 - Плохо 1 - Очень плохо
Всего оценок: 1, средняя: 5.0 (от 1 до 5)