Случайный отрывок из текста: Фарид ад-дин Аттар. Рассказы о святых. Абул Исхак Ибрахим Шайбани
... Шайбани наставлял:
«Всегда помните о Боге. Если вам это не удается, тогда всегда думайте о смерти». ...  Полный текст

Эту сказку можно посмотреть на 2-х языках одновременно Выберите языки: Русский Английский Белорусский и Русский Английский Белорусский		Оцените эту сказку: 5 - Очень хорошо 4 - Хорошо 3 - Нейтрально 2 - Плохо 1 - Очень плохо Всего оценок: 12, средняя: 4.2 (от 1 до 5)

Tалісман

Прынц з прынцэсай адзначалі свой мядовы месяц. Яны былі неверагодна шчаслівыя, і толькі адна думка-развага не давала ім спакою: ім вельмі хацелася ведаць, ці будуць яны гэткія ж шчаслівыя ўсё сваё жыццё? Таму і сталі яны марыць пра талісман, які засцярог бы іх ад усялякіх нягод у сямейным жыцці. А да гэтага яны шмат наслухаліся пра аднаго чалавека; жыў гэты чалавек у лесе, і ўсе паважалі яго за мудрасць. У любой бядзе і ў любым цяжкім становішчы ён мог даць слушную параду. Выправіліся да гэтага мудраца прынц з прынцэсай і расказалі яму пра ўсё, што смылела ў іх на душы. Выслухаў іх мудрэц і сказаў:

— Ідзіце вандраваць па белым свеце, і калі сустрэнуцца вам шчаслівыя і ўсім задаволеныя муж і жонка, папрасіце ў іх квалачак сподняй бялізны, а калі здабудзеце такі кавалачак, насіце яго заўсёды як талісман. Гэта надзейны сродак.

Селі прынц з прынцэсай на коней і выправіліся ў шлях-дарогу; неўзабаве пачулі яны ад людзей пра аднаго вядомага рыцара, які нібыта жыў са сваёй жонкай шчаслівей за ўсіх іншых. Паехалі яны да яго ў замак і пачалі самі распытвацца, ці праўда, што яны так задаволены сваім жыццём, як сведчыць пра гэта погаласка.

— Усё праўда, — адказалі яны, — толькі адно гора: няма ў нас дзяцей.

Значыць, шукаць тут талісман не мела сэнсу, і давялося прынцу з прынцэсай выправіцца далей на пошукі шчаслівых і ўсім задаволеных мужа з жонкай.

І вось прыехалі яны ў горад, дзе згодна з чуткамі быў адзін сумленны гараджанін, які жыў са сваёй жонкай у згодзе, каханні і ласцы. Прыйшлі яны да яго і спыталі, ці праўда, што ён гэткі шчаслівы ў сямейным жыцці, як пра гэта расказваюць.

— Ды ўжо што праўда, то праўда! — адказаў муж. — Жывём мы з жонкай душа ў душу, вось толькі дзяцей у нас зашмат, а з імі хапае нам клопату і гора!

Значыць, шукаць талісман і ў яго няма сэнсу, і прынц з прынцэсай выправіліся далей, усюды распытваючы, ці не чуў хто пра шчаслівых і задаволеных мужа і жонку. Але такія ніяк не сустракаліся.

Аднойчы, калі ехалі па палях і лугах, заўважылі яны ля дарогі пастуха, які весела іграў на жалейцы. І бачаць яны, што да пастуха ідзе жанчына з немаўлём, а другое дзіця, хлапчука, вядзе за руку. Як толькі пастух убачыў жанчыну, ён кінуўся ёй насустрач, павітаўся, узяў немаўля і пачаў цалаваць і лашчыць яго. А сабака пастуха скакаў і брахаў ад радасці, падбег да хлапчука і лізнуў яго за руку. Між тым жонка пастуха дастала гаршчок, які прынясла з сабой, і сказала:

— Ідзі, бацька, паеш.

Муж сеў на зямлю і пачаў есці, але першы кавалак ён аддаў немаўляці, а другі падзяліў паміж хлапчуком і сабакам. Усё гэта бачылі і чулі прынц з прынцэсай. Падышлі яны бліжэй і завялі гаворку з мужам і жонкай:

— Відаць, вы самыя шчаслівыя і задаволеныя на свеце муж і жонка?

— Ды ўжо ж што праўда, то праўда, — адказаў муж. — Дзякаваць Богу. Няма на свеце ніводнага прынца з прынцэсай, якія былі б шчаслівейшыя за нас.

— Ведаеце што, — сказаў тады прынц, — дапамажыце нам, вы пра гэта не пашкадуеце! Дайце нам кавалачак кашулі, якую вы носіце на целе!

Пачуўшы гэта, пастух з жонкай неяк дзіўна пераглянуліся. А пастух сказаў:

— Бачыць Бог, мы з радасцю далі б вам не толькі па шматку, але і цэлую кашулю, калі б яна ў нас была. Але ў нашай хаце няма нават ніякай анучы.

Давялося прынцу з прынцэсай выправіцца далей з пустымі рукамі. У рэшце рэшт доўгія і марныя блуканні надакучылі ім, і яны скіравалі дамоў. Калі прынц з прынцэсай ехалі міма хаціны мудраца, яны папікнулі яго за тое, што ён даў ім такую дрэнную параду, і расказалі пра сваё падарожжа.

Усміхнуўся на гэта мудрэц і сказаў:

— Няўжо вы і на самай справе змарнавалі час? Хіба не вярнуліся вы дамоў умудроныя вопытам?

— Гэта праўда, — адказаў прынц, — я даведаўся, што шчасце і задаволенасць сваім лёсам — рэдкі дар на гэтым свеце!

— А я, — сказала прынцэса, — зразумела: каб быць шчаслівым, трэба толькі адно — быць шчаслівым!

Тут прынц працягнуў прынцэсе рукі і зірнулі яны адно на аднаго з зайздросным замілаваннем і каханнем. Блаславіў іх мудрэц і сказаў:

— У вашым уласным сэрцы знайшлі вы сапраўдны талісман! Беражыце яго, і тады злы дух незадаволенасці ніколі не завалодае вамі!

Оцените эту сказку: 5 - Очень хорошо 4 - Хорошо 3 - Нейтрально 2 - Плохо 1 - Очень плохо
Всего оценок: 12, средняя: 4.2 (от 1 до 5)